Κοινωνία

γράφει ο Δημήτρης Κράλογλου
Συνάντηση “κορυφής” μεταξύ δασκάλων επιφύλασσε αυτή τη φορά η εκπομπή μας στο νεοσμυρνιώτικο - και όχι μόνο- κοινό. Καλεσμένος στο WEBTv της Νέας Σμύρνης και στην εκπομπή  «Δάσκαλε που Δίδασκες» ήταν ο Δημήτρης Φερεντίνος, ένας δάσκαλος  που υπηρετεί εδώ και τριάντα χρόνια τη δημόσια και ιδιωτική (γενική και ειδική) Εκπαίδευση με μεγάλη ευαισθησία, βαθιά συναίσθηση του παιδαγωγικού του έργου και του κοινωνικού του ρόλου, αλλά και πρωτότυπες και καινοτόμες δράσεις, μιας και είναι εκ των εισηγητών του “Ψηφιακού Σχολείου” στα Δημοτικά των Νοτίων Προαστίων. Η ευαισθησία του όμως δεν περιορίζεται μόνο στους χώρους του σχολείου  καθώς έχει έντονο ενδιαφέρον για τα κοινά της πόλης μας και συγκεκριμένα για ότι αφορά στο περιβάλλον και στην ποιότητα ζωής.
   Βασικό πρόβλημα της δημόσιας εκπαίδευσης είναι η κατασπατάληση των πόρων ,καθώς υπάρχουν οργανωτικές ελλείψεις από πλευράς Υπουργείου σε ότι έχει να κάνει με την έναρξη των μαθημάτων και την έγκαιρη ανάληψη των καθηκόντων από τους εκπαιδευτικούς.
   Το “Ψηφιακό Σχολείο” και γενικότερα οι Νέες Τεχνολογίες “λύνουν” κατά κάποιο τρόπο τα χέρια του δασκάλου προσφέροντας του εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας κάνουν τη μάθηση ευκολότερη και πιο διασκεδαστική και ενδείκνυται για μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες και  διάσπαση προσοχής, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να αποτελεί εκπαιδευτική πανάκεια, καθώς ο δάσκαλος πρέπει να εφαρμόζει όλα τα μέσα και όλες τις τεχνικές κατά τη διδασκαλία του.
  Σε ότι αφορά στην “'έξαρση” των μαθησιακών δυσκολιών κατά τα τελευταία χρόνια, ο κ.Φερεντίνος ανέφερε χαρακτηριστικά πως οι διαταραχές αυτές ανέκαθεν υπήρχαν, όμως απουσίαζε η επιστημονική προσέγγιση της συμπτωματολογίας και της αντιμετώπισης. Σίγουρα πάντως οι περιπτώσεις αυτές αντιμετωπίζονται αποτελεσματικότερα με εξατομικευμένη προσέγγιση η οποία θα έχει περισσότερο πρακτικό και λιγότερο θεωρητικό χαρακτήρα.
  Το μοντέλο του “ιδανικού” προς όλους δασκάλου είναι μάλλον πρακτικά ανέφικτο, μιας κι ο εκπαιδευτικός καλείται να ενσαρκώσει πολλούς και διαφορετικούς ρόλους και ιδιότητες, μεταξύ των οποίων να διδάξει μια απέραντη και πολλές φορές ανεφάρμοστη ύλη.
  Από πλευράς κοινής γνώμης υπάρχει μεγάλη προκατάληψη απέναντι στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, που έχει χαρακτηριστεί ως μονότονο, βαρετό και μουντό, τόσο ως προς τη λειτουργικότητα της δημόσιας εκπαίδευσης όσο και ως προς την αποτελεσματικότητα του “αναλυτικού προγράμματος”.
   Η παρουσία ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι για τη χώρα μας επιβεβλημένη, τόσο ως “πόλος έλξης” ξένων φοιτητών αλλά και ως ευκαιρία επιχειρηματικής ανάπτυξης, κάτι που άλλωστε συμβαίνει εδώ και χρόνια στην Κύπρο στην οποία ήδη βρίσκονται 50.000 ξένοι φοιτητές.
   Ο θεσμός των Πρότυπων-Πειραματικών σχολείων πρέπει να εξακολουθεί να υφίσταται και ως τρόπος εισαγωγής πρέπει να διατηρηθεί αυτός των εξετάσεων. Παρόλα αυτά οι διδακτορικοί τίτλοι ή το υψηλό μορφωτικό επίπεδο του εκπαιδευτικού δεν συνεπάγονται έναν δάσκαλο μεταδοτικό, ικανό να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση και να εμπνεύσει τους μαθητές.
   Αναφορικά με τα εργασιακά των εκπαιδευτικών, και συγκεκριμένα το περιβόητο ασφαλιστικό, θεωρείται αδιανόητο ο εκπαιδευτικός να διδάσκει ως την ηλικία των 65 μιας και οι διδακτικές ώρες είναι πολύ πιο έντονες και παραγωγικές από ώρες εργασίας πιο χαλαρών ρυθμών.
  Τέλος, σε ό,τι έχει να κάνει με τον θεσμό της αξιολόγησης, αυτή είναι ένα πολυσύνθετο θέμα το επιδέχεται πολλής μελέτης κι ακόμα περισσότερο βελτιώσεων.