Νέα Σμύρνη: Βανδάλισαν την υπόγεια διάβαση “Χρυσόστομος Σμύρνης” (ΕΙΚΟΝΕΣ)

(της Ελένης Γρηγοριάδου) Ενώ ο δημόσιος χώρος κοσμείται τελευταία από εκπληκτικές τοιχογραφίες, άλλο τόσο επεμβαίνουν πάνω του έξαλλοι καλλιτέχνες-καταστροφείς. Τελευταίο θύμα βανδαλισμού στη Νέα Σμύρνη η καταπληκτική τοιχογραφία με θέμα την «Καταστροφή της Σμύρνης» που φιλοτεχνήθηκε πρόσφατα από τον γνωστό καλλιτέχνη Cacao Rocks, κατά κόσμον Ιάσονα Μέγκουλα, ο οποίος ασχολείται με την street art από το 1999.

Αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την Καταστροφή της Σμύρνης, υλοποιήθηκε με πρωτοβουλία της Περιφέρειας Αττικής και εγκαινιάστηκε με ιδιαίτερη επισημότητα, από τον Γ. Πατούλη, στις 9/12/22, μια ημέρα με ιδιαίτερο συμβολισμό καθώς η 9η Δεκεμβρίου είναι Διεθνής Ημέρα Μνήμης & Αξιοπρέπειας για τα Θύματα του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και της Πρόληψης αυτού του Εγκλήματος, και παράλληλα πραγματοποιήθηκε και η ονοματοδοσία της Υπόγειας διάβασης Β’ εισόδου Νέας Σμύρνης- Χρυσόστομος Σμύρνης.

Στις πανέμορφες αυτές εικαστικές δημιουργίες του Cacao Rocks, αποτυπώνεται η προκυμαία της Σμύρνης πριν από την ολοσχερή καταστροφή, τα πορτρέτα της Διδούς Σωτηρίου και του Γιώργου Σεφέρη καθώς και οι στίχοι του Γιώργου Σεφέρη από το ποίημα «Το σπίτι κοντά στη θάλασσα».

Στόχος της Περιφέρειας Αττικής ήταν μ’ αυτές της εικαστικές παρεμβάσεις οι υπόγειες διαβάσεις να αλλάξουν όψη και να γίνουν πιο φωτεινές και καθαρές και καλαίσθητες.

Δυστυχώς, αυτό κράτησε πολύ λίγο και για μία ακόμη φορά, άλλο ένα δημοφιλές σημείο από όπου διέρχονται εκατοντάδες συμπολίτες μας παραδόθηκε στις συνεχείς τάσεις βανδαλισμού που διαθέτουν μέσα τους και εκτονώνουν ασύστολα ορισμένοι…

ΚΙΧΛΗ, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Το σπίτι είναι πατρίδα για τον ποιητή. Και το ‘σπίτι’ των ποιημάτων δεν είναι άλλο από το σπίτι του στην Σκάλα των Βουρλών, όπου έζησε παιδί. Η πατρίδα υπάρχει αν και κάποτε μένει μακριά. Το σπίτι όμως του λείπει και το όραμα του πάντα τον ακολουθεί…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν. Έτυχε
να ‘ναι τα χρόνια δίσεχτα· πολέμοι χαλασμοί ξενιτεμοί·
κάποτε ο κυνηγός βρίσκει τα διαβατάρικα πουλιά
κάποτε δεν τα βρίσκει· το κυνήγι
ήταν καλό στα χρόνια μου, πήραν πολλούς τα σκάγια·
οι άλλοι γυρίζουν ή τρελαίνουνται στα καταφύγια.

Μη μου μιλάς για τ’ αηδόνι μήτε για τον κορυδαλλό
μήτε για τη μικρούλα σουσουράδα
που γράφει νούμερα στο φως με την ουρά της·
δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια
ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.
Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά
που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια του ήλιου,
κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα·
όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν
μ’ εκείνους που έμειναν μ’ εκείνους που έφυγαν
μ’ άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν
ή που χαθήκαν, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.

Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,
θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους
καμιά φορά, σα σταματήσω· ακόμη
καμιά φορά, κοντά στη θάλασσα, σε κάμαρες γυμνές
μ’ ένα κρεβάτι σιδερένιο χωρίς τίποτε δικό μου
κοιτάζοντας τη βραδινήν αράχνη συλλογιέμαι
πως κάποιος ετοιμάζεται να ‘ρθει, πως τον στολίζουν
μ’ άσπρα και μαύρα ρούχα με πολύχρωμα κοσμήματα
και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δέσποινες
γκρίζα μαλλιά και σκοτεινές δαντέλες,
πως ετοιμάζεται να ‘ρθει να μ’ αποχαιρετήσει·
ή, μια γυναίκα ελικοβλέφαρη βαθύζωνη
γυρίζοντας από λιμάνια μεσημβρινά,
Σμύρνη Ρόδο Συρακούσες Αλεξάντρεια,
από κλειστές πολιτείες σαν τα ζεστά παραθυρόφυλλα,
με αρώματα χρυσών καρπών και βότανα,
πως ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει
εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω απ’ τη σκάλα.