Κοινωνία

γράφει η Γεωργία Τσιάκου

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας&Αυτοεκτίμησης

Ολιστική Θεραπεύτρια

Ποια ήταν η τελευταία φορά που σας  είπαν κάτι ή ακούσατε κάτι για τον εαυτό σας που δεν σας άρεσε?  Και φυσικά το απορρίψατε αυτομάτως φωνάζοντας μέσα σας «δεν είμαι έτσι εγώ!»

Κάθε φορά που ακούμε έναν χαρακτηρισμό για εμάς ή για τις πράξεις μας, με τον οποίο το ωραιοποιημένο μοντέλο που έχουμε για τον ιδανικό εαυτό μας δε συμφωνεί και μας χαλάει αυτήν την εικόνα, έχουμε μια αυτόματη τάση (λόγω μάθησης) να το αρνούμαστε και να το απορρίπτουμε .  Ειδικά όταν το stress έχει χτυπήσει κόκκινο και δε θέλουμε και πολύ για να αρπαχτούμε με κάποιον ή να μη θέλουμε να ακούσουμε αυτό που μας λέει. Έτσι όμως χάνουμε μια απίστευτη ανθρώπινη δυνατότητα που έχουμε να εξελιχτούμε. 

Θα μου πείτε « εάν άκουγα τον καθένα που εκφράζει μια γνώμη ή έναν χαρακτηρισμό για εμένα θα τρελαινόμουν». Σε κανέναν μας δεν αρέσει να ακούει τα κακώς κείμενα για τον εαυτό του. Όμως η ταυτότητα μας υπάρχει εκεί μόνο και μόνο για να μας δίνει τα βασικά χαρακτηριστικά  της προσωπικότητάς μας. Αυτοεκτίμηση δε σημαίνει «είμαι τέλειος» αλλά «γνωρίζω τόσο τα δυνατά μου σημεία όσο και τις αδυναμίες μου και προσπαθώ με πράξεις να τις βελτιώσω».  

Υπάρχει πάντα και η υποτιμημένη «θέση παρατηρητή». Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να είναι π.χ. πολύ δοτικός και συνεργατικός με την οικογένεια του και πολύ κλειστός και καχύποπτος με τις επαγγελματικές  του σχέσεις γιατί έτσι κρίνει  ότι λειτουργεί σωστά στο εργασιακό περιβάλλον . Η οπτική γωνία αλλάζει και ο παρατηρητής δεν έχει γνώση όλων των πτυχών παρά μόνο της δικής του. Κάποιος  θα τον χαρακτήριζε «συναισθηματικό» όταν θα τον έβλεπε με τα παιδιά του να παίζει και κάποιος άλλος θα τον χαρακτήριζε «ψυχρό» όταν θα τον έβλεπε σε ένα γραφείο συγκεντρωμένο στην οθόνη του υπολογιστή του: και οι δυο γνώμες έχουν μια δόση αλήθειας !

 Είμαστε πολύπλευροι . Ίσως και αυτό το «να ακούς όταν σου μιλάνε» που μας έλεγαν μικρά, εδώ να βρίσκει τη χρησιμότητά του! Όχι για να συμμορφωθούμε με τους κανόνες των μεγάλων πια αλλά για να κερδίσουμε μια οπτική γωνία ενός άλλου ματιού που εμείς δε βλέπουμε.  Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν είναι η σημαντικότερη ανατροφοδότηση για το τι εκπέμπουμε εμείς προς τα έξω. 

Πέρα από τα λόγια των ανθρώπων που μας βοηθάνε να διατηρήσουμε την άποψη που έχουμε για εμάς (επιβεβαίωση)  ας προσπαθήσουμε να ακούσουμε και κάτι που δε μας αρέσει και μας «χαλάει». Για κάποιον λόγο φτάνει στα αυτιά μας αυτό. Το πρόσωπο εκείνο κάτι έχει δει ή νιώθει που δεν τον κάνει να νιώθει καλά, έχει κάθε δικαίωμα να το εκφράσει και πιθανόν να είναι κομμάτι της αλήθειας μας, όσο κι αν δεν μας αρέσει. Καθετί που μας λένε και μας εκνευρίζει είναι μια υποψήφια πλευρά μας,  που δε θέλουμε να αποδεχθούμε γιατί φοβόμαστε να αλλάξουμε. Συνήθως εκεί είναι κι ένα κλειδί για την προσωπικότητά μας , το κομμάτι που λείπει και θα  μας άνοιγε πόρτες επικοινωνίας αντί να τις έκλεινε! Εάν πάλι δεν ισχύει σε μεγάλο βαθμό, τότε αυτή η κρίση θα πέσει στο κενό καθώς τα φίλτρα μας την κρίνουν ανεπαρκή, όχι όμως εντελώς ψέμα...