Κοινωνία

Της Γεωργία Τσιάκου

Σύμβουλος Ψυχική Υγείας & Αυτοεκτίμησης. Ψυχοθεραπεύτρια

Μήπως σκέφτεσαι ότι τελικά αυτό που κάνεις κάθε μέρα δεν είναι αυτό είχες ονειρευτεί? Και μήπως αυτήν την σκέψη προσπαθείς εδώ και πάρα πολύ καιρό να τη βγάλεις από το μυαλό σου με αποτέλεσμα να σου έχει γίνει συνήθεια να νιώθεις άσχημα που δεν κάνεις τη δουλειά που σε γεμίζει? Δεν είσαι ο μόνος/η : ευτυχώς ένα από τα θετικά αποτελέσματα της «κρίσης» ήταν ότι πράγματι έφερε πολλούς από εμάς αντιμέτωπους ψυχολογικά με την ιδέα του τέλματος. Και ίσως εδώ συνειδητοποίησες   ότι σπαταλάς το χρόνο σου και την ενέργειά σου άσκοπα σε κάποια δουλειά/ές που δε σε εκφράζει και δεν «happy». Ταυτόχρονα όμως σκέφτεσαι τι να κάνεις όταν νιώθεις τη σκιά των χρόνων να σε βαραίνει?

            Η φοβία του χρόνου είναι ίσως η μεγαλύτερη παγίδα που μπορεί να πέσει κάποιος σε μια τέτοια απόφαση. Ως σύμβουλος συναντώ συχνά και τα δύο είδη ανθρώπων: και εκείνους που αρχικά «άφηναν να τους νικήσει η αίσθηση του χρόνου» και εκείνους που  μέτρησαν με το εσωτερικό τους ρολόι και είπαν «τώρα είναι η καταλληλότερη στιγμή να κάνω αυτό το βήμα!».

Η πρώτη ομάδα ανθρώπων έχει πολύ λογικές φοβίες, όχι όμως και ανυπέρβλητες : είμαι μεγάλος/η για να ξεκινήσω τώρα, που θα βρω χρόνο και όρεξη? Είμαι 30/40 ποιος θα με θέλει? Που θα βρω χρήματα να σπουδάσω από την αρχή αυτό που θέλω  ή να ανοίξω τη δική μου επιχείρηση? Πως θα κάνω πελάτες σε μια τόσο μεγάλη και υπερπλήρης αγορά? Τι έχω εγώ να δώσω διαφορετικό που δεν το δίνουν άλλοι 100 υποψήφιοι ταυτόχρονα? Και όλα αυτά κρύβουν συνήθως μία κεντρική σκέψη: «Δεν ξέρω αν θέλω να ξεβολευτώ από την καθημερινότητα μου. Φοβάμαι ότι οικονομικά μπορεί να καταστραφώ. Φοβάμαι ότι σε μια καινούργια κατάσταση αγνώστου όπως το να αλλάξω καριέρα δε θα τα καταφέρω τόσο καλά όπως τώρα που ναι μεν δεν είμαι ευτυχισμένος αλλά τουλάχιστον ξέρω τι κάνω κι ας μην είναι αυτό που μου αρέσει/ ή με τους ανθρώπους που μου αρέσει….». Αλλά κάτι (ευτυχώς) συνέχισε να μιλάει μέσα τους…

Οι άνθρωποι που άλλαξαν καριέρα τελικά είτε έχουν είτε έχτισαν τον εξής τρόπο σκέψης: εφόσον στο μυαλό μου επανέρχεται συνεχώς η αίσθηση του ότι «δεν περνάω καλά» σημαίνει ότι κάτι πρέπει να κάνω για αυτό. Μπορεί να μην είμαι 18 ή 25 ετών αλλά έχω τόση εργασιακή εμπειρία, γνώση στην πρακτική της εφαρμογή, επικοινωνιακές και κοινωνικές δεξιότητες, γνωρίζω σε μεγάλο βαθμό την αγορά ή τουλάχιστον τώρα ξέρω τι χρειάζομαι και που θα το βρω! Με έναν καλό προγραμματισμό δε χρειάζεται τελικά να στερηθώ ούτε να πιεστώ για  να κάνω μια απότομη μετάβαση. Θέλω να κάνω αυτό που με γεμίζει ενέργεια και μου ανεβάζει τη διάθεση! Όταν νιώθω εγώ «καλά» μέσα μου, είμαι καλά και για τη σχέση μου, για το παιδί μου και όλους όσους αγαπώ. Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν ότι χωρίς ρίσκο, προσωπική δουλειά και προτεραιότητες δεν προχωράς.  Και σίγουρα η ασφάλεια ναι μεν φέρνει μια ισορροπία αλλά δε φέρνει ταυτόχρονα την ψυχική γαλήνη και ολοκλήρωση που έχεις όταν είσαι στο σωστό μονοπάτι «για εσένα».

«Οι άνθρωποι που προτίθενται, να ανταλλάξουν την ελευθερία τους με την προσωρινή ασφάλεια δεν αξίζουν κανένα από τα δύο και θα χάσουν και τα δύο.»