Εκλογικά

                                                               Η απόδραση του Αλέξη Τσίπρα

           Της Ζωής Ράπτη*

Όσοι πολιτικοί απομακρύνονται από την πραγματικότητα, ταυτόχρονα απομακρύνονται και από τον ίδιο τον λαό. Ο ηθελημένος «αναχωρητισμός» τους από το πεδίο της άσκησης πολιτικής ,σε πραγματικές συνθήκες, για αληθινούς ανθρώπους, σε μια ζώσα κοινωνία γεμάτη με προκλήσεις και προβλήματα, γίνεται αντιληπτός όχι μόνο με τη μεταφορική έννοια του όρου, αλλά και ως πικρή κυριολεξία.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει απομακρύνει μόνο την όποια σκέψη του από τις λαϊκές ανάγκες. Έχει φύγει κι ο ίδιος! Ζει στην καλά προστατευμένη γυάλα της εξουσίας του και αποφεύγει τους δρόμους, τις γειτονιές, τις αγορές, τις συνοικίες, τους χώρους εργασίας. Εκεί καραδοκεί η αλήθεια και ο κίνδυνος της αποδοκιμασίας. Ένα από τα ηχηρότερα και θλιβερότερα παραδείγματα των ανωτέρω ήταν η προκλητική επιλογή του να πάει στη Σουηδία για ένα ηδύ ταξίδι αναψυχής -με ένα μη πειστικό πολιτικό πρόσχημα- αφού κήρυξε εθνικό πένθος για τους νεκρούς από την πλημμύρα στην Δυτική Αττική!

Την ίδια στιγμή που οι αναξιοπαθούντες, που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται ο κ. Τσίπρας,  βυθίζονταν στο πένθος, τις λάσπες και την ανέχεια, εκείνος, εν πλήρη αμεριμνησία έβγαζε χαμογελαστές φωτογραφίες στη Σουηδία.

 Οσο για τη Μάνδρα, δεν τόλμησε να εισέλθει στην πόλη. Είδε τα αποτελέσματα της κρατικής διάλυσης  εκ….του μακρόθεν.  Εκτός του…. «πεδίου λεκτικών βολών» από τους  συμπολίτες μας, που έχασαν δικούς τους ανθρώπους και καταστράφηκε το βιός τους. 

Η επιλογή της φυγής, της απόδρασης, της δημιουργίας απόστασης ασφαλείας από τους Έλληνες πολίτες έγινε αισθητή όχι μόνο στις πρόσφατες πλημμύρες αλλά- όπως όλοι θυμούνται-  και στις  πυρκαγιές του καλοκαιριού και στις περισσότερες εκ των περιστάσεων, όπου η παρουσία του πρωθυπουργού κρινόταν όχι μόνο χρήσιμη και απαραίτητη, αλλά επιβεβλημένη.

Είθισται σε μία μεγάλη εθνική απώλεια οι πρωθυπουργοί και οι πρόεδροι των δημοκρατιών των δυτικών χωρών  να παρίστανται στις κηδείες των θυμάτων φυσικών καταστροφών, ατυχημάτων ή τρομοκρατικών επιθέσεων που προκάλεσαν τις απώλειες, πολλώ, δε. μάλλον, όταν κηρύσσουν τη χώρα σε εθνικό πένθος! 

Ο Αλέξης Τσίπρας, αδιαφορώντας αλλά και φοβούμενος τις μαζικές αποδοκιμασίες απείχε επιδεικτικά. Δεν έκανε όμως το ίδιο  για την κηδεία  του δικτάτορα της Κούβας Φιντέλ Κάστρο, για την οποία ταξίδεψε  9.747 χιλιόμετρα  για να ικανοποιήσει ιδεοληπτικές  εμμονές του και επιβάρυνε τους  Ελληνες φορολογουμένους με το κόστος του ταξιδιού και της διαμονής του ιδίου και της συνεργατών του.  

Η Ελλάδα, όπως αποκάλυψε πρόσφατη έκθεση της Eurostat είναι πρώτη στην Ευρωζώνη στην παιδική φτώχεια. Η ανεργία και η ύφεση σαρώνουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο στην αγορά, οι άνθρωποι δοκιμάζονται από την  ανικανότητα διαχείρισης του Κράτους από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ  και ο κ. Τσίπρας αντί για την οδό της πολιτικής και του καθήκοντος ασχολείται με την ντόλτσε βίτα. Κι όσο γλυκαίνει τη δική του ζωή ο κ. Τσίπρας τόσο γίνεται αφόρητος ο βίος των πολιτών. 

*Η Ζωή Ράπτη είναι Γραμματέας Σχέσεων Κοινωνίας- Κόμματος της Νέας Δημοκρατίας