Πολιτιστικά

Στις 17 Μαιου στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας στις 19.30 και στις 20 Μαίου στην Θεατρική Σκηνή ''Κάρολος Κουν '' στον Αλιμο παρουσιάζεται από την θεατρική ομάδα του Συλλόγου Ποντίων Καλλιθέας ''Αργοναύται Κομνηνοί'' το θεατρικό έργο ''Η Εξοδος''
 
Την αγωνία και το φόβο των 13.000 Ποντίων της Τρίπολης του Πόντου κατά τον εκτοπισμό τους το 1916 μετέδωσε στο κοινό της η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Ποντίων «Αργοναύται-Κομνηνοί» στην παράσταση «Η Έξοδος». 
 
Τα χρόνια διαβαίνουν και η καθημερινότητα μας προσπερνά αμείλικτα…
Ο καθένας από εμάς, έχει ανάγκη μιας πατρίδας...μιας «καλής πατρίδας».
Από κάποιες γενιές όμως, Ελλήνων της Ανατολής, αφαιρέθηκε το πολύτιμο αγαθό του «δικαίου». Γι΄ αυτό αξιώνουν επιτακτικά από τους διώκτες τους (έστω και μετά θάνατον, εκεί ψηλά όπου βρίσκονται), «τη Συγνώμη!».

Η ποντιακή ιστορία περιλαμβάνει ένα ατέλειωτο μαρτυρολόγιο απλών ανθρώπων.
Μία τραγωδία χωρίς προηγούμενο, που επιτελέστηκε με βαρβαρότητα επάνω σε άνδρες, γυναίκες, νέους, γέροντες και μικρά παιδιά. Χιλιάδες αθώων ανθρώπων, από χωριά και πόλεις, που διέκοψαν απότομα τον ομφάλιο λώρο, ο οποίος ένωνε την ρίζα τους με «την πατρώα γη», μετά από μία μακραίωνη παρουσία ζωής και πολιτισμού…!
Όλα έγιναν χωρίς την βούλησή τους και ολοκληρώθηκαν τελειωτικά,… με την μελάνη δύο υπογραφών, στην «Συνθήκη της Λοζάνης». Σβήνοντας μια για πάντα ό,τι τους συνέδεε με τις πατρογονικές εστίες και το παρελθόν τους.
Στο θεατρικό έργο «Η ΕΞΟΔΟΣ», επιλέχθηκαν και παρουσιάζονται προσωπικές μαρτυρίες Ποντίων προσφύγων, που εκτοπίστηκαν με βιαιότητα από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους.
Πρόκειται για τις ψυχές των εκτοπισμένων που ξεπηδούν από την άχλη του παρελθόντος και αφηγούνται την ατέρμονη Πορεία τους προς το άγνωστο, μέσα στον ίδιο τους τον τόπο...
Ένας ξεριζωμός, μετά από μια γαλήνια – δημιουργική ζωή.
Εμείς οι επόμενες γενιές, τους οφείλουμε ένα ελάχιστο χρέος τιμής.
Δεν λησμονούνται οι άνθρωποι, που πλήρωσαν με το δράμα του Ξεριζωμού και της Προσφυγιάς τους και τέλος με την ίδια τη Ζωή τους, το τίμημα της μισαλλοδοξίας. Γιατί, όλοι οι άνθρωποι, πρέπει να μπορούμε να γεννιόμαστε και να πεθαίνουμε στον ίδιο τόπο, …στην ίδια Πατρίδα.
Όταν τους μελετάμε και αναλογιζόμαστε τη ζωή και τα παθήματά τους, τους χαρίζουμε την αιωνιότητα!!!.. Μόνο έτσι κρατάμε ζωντανή τη μνήμη τους για πάντα… όταν ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΜΕ!
Η έξοδος ερχίνεσεν. Η νύχτα εφόρ’ νεν την σκοτίαν και ο ουρανόν έτον έτοιμος να κλαίει ένταμαν με τα’ εμάς..