Κοινωνία

                                                                                ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ…. για πάντα…

γράφει ο Χρήστος Κορφοξυλιώτης

Ως δημότης αυτής της περιοχής, νιώθω τυχερός που μεγάλωσα σε αυτήν τη συνοικία ή δήμο ή, να το πω πιο σωστά, ένα νότιο προάστιο της σύγχρονης Αθήνας μας. Είναι ευλογία να μεγαλώνεις σε ένα μέρος όπως η Νέα Σμύρνη, έζησα τα δρώμενα της πριν το ξημέρωμα της νέας χιλιετηρίδας (2000) και μετά από αυτήν, για την ακρίβεια ακόμα την ζω. Μπορεί να μένω στην Άνω Νέα Σμύρνη, άλλα τις έχω περπατήσει σπιθαμή – σπιθαμή και τις δύο. Τις έχω δει μέσα από τα μάτια 30 ετών και όλο εκπλήξεις είναι μέρα με τη μέρα. Άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε όχι, άλλες με κάνουν να νοσταλγώ τα ‘90ς που η πλατεία δεν ήταν πλακόστρωτη, δεν υπήρχε η πλατεία Καρύλλου (πρώτος δήμαρχος της Νέα Σμύρνης), στο άλσος δεν πέρναγες ούτε από μέσα το βραδύ, το ίδιο και στην πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης. Παρόλα αυτά ήταν το μέρος που έζησα και ζω, δεν το αλλάζω με τίποτα.

Θα αναρωτιέστε γιατί νοσταλγώ κάτι τέτοιο, η απάντηση είναι πολύ απλή. Ότι με αυτά τα δεδομένα μεγαλώσαμε όλοι τη δεκαετία των ΄90ς, που κανένας δήμαρχος δεν τα άλλαζε, όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, της νέας γενιάς και των Ευρωπαϊκών αλλαγών. Που έκανε την περιοχή μας να αλλάξει και μαζί με αυτήν να αλλάξουμε Εμείς οι ίδιοι. Επίσης, όταν επικοινωνούμε με τους νεώτερους Νεοσμυρνίωτες, έχουμε να τους πούμε πολλά, τις αλλαγές που γίνανε, όσο αυτοί δεν υπήρχανε, όσες ήταν πολύ μικροί για να τις αντιληφθούνε και ότι μαζί με εμάς πέθανε μια εποχή και αναγεννήθηκε μια άλλη. Η προηγουμένη γενιά έχει το τραγούδι της Πρωτοψάλτης να της θυμίζει τα περασμένα μεγαλεία του Άδωνη που πήγαινε για καφέ. Ενώ τώρα, όλα άλλαξαν, όλα είναι ασφαλή, πρότυπα για τους δημότες και τους απλούς περαστικούς που τη διασχίζουνε για τα ψώνια τους, για έναν καφέ, για τη νυχτερινή ζωή που έχει. Αλλά και πριν από εμένα, ήταν πολιτιστικός φάρος, καταφέρνει να παραμένει ακόμα χάρει στις Ιωνικές Γιορτές που πια είναι πόλος έλξης για όλες τις μορφές των τεχνών. Καθώς επίσης, από εδώ ξεκίνησε ο Μίκης Θεοδωράκης να μελοποιεί το Άξιον Εστί. Αλλά και πολλοί επώνυμοι της show bizz κατοικοεδρεύουν μέσα στα όρια της, κρύβονται, ζούνε μέσα στην ηρεμία, χωρίς τα φώτα της δημοσιότητας με τη ζεστασιά που εκπέμπει η ασφάλεια της Νέας Σμύρνης.

Έχει τον Πανιώνιο που είναι ο πιο παλαιός Αθλητικός όμιλός της Ελλάδας, το Μίλωνα, έχει βραβευτεί για πολλά θετικά στοιχεία που εμπεριέχονται σε αυτήν, το ίδρυμα Ωνάση έχει κατασκευάσει Την πανέμορφη Εστία (δημόσια βιβλιοθήκη) που είναι δομημένη με αρχαίου Ελληνικού τύπου κτηρίων και το καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής που είναι η κύρια Εκκλησία της περιοχής,  στηρίζει τις μειονότητες, τους προσφυγές που ήρθαν, θα ερθούνε, απορρόφα εύκολα κάτι το ξένο, ας εγκυμονεί κινδύνους, όμως δεν φοβάται το άγνωστο, διότι ήταν μια προσφυγική συνοικία στην πρώιμη Ελληνική Ιστορία. Ξέρει τι σημαίνει ξενοφοβία, να διαφέρει κανείς, κουβάλαγε, κουβαλά ακόμα τα κακώς κείμενα της κάθε γενιάς που πέρασαν και έχει χαραγμένα με αίμα το χώμα της από τον Εμφύλιο σπαραγμό έως τώρα. Κάθε σημείο της κρύβει ένα κομμάτι της σύγχρονης Ιστορίας μας και όσα θα γραφτούν πάνω της.

Για να κλείσω σιγά – σιγά, όσοι ζούμε σε αυτήν την αγαπάμε γιατί μέσα της κρύβει κάτι από την παλιά Ελλάδα, από το σήμερα και από το αύριο που θα έρθει. Σαν την Ακρόπολη, έτσι και αυτή στέκει όρθια στο πέρασμα των χρονών, όσο υπάρχουμε εμείς που ζούμε, αναπνέουμε, την περπατάμε, την σεβόμαστε, την αγαπάμε. Θα μένει εκεί.

ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ…. για πάντα…