Αθλητικά

Ο Πανιώνιος συμπληρώνει σήμερα (14/9) 130 χρόνια ιστορίας και ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη, Άρης Μισαηλίδης, αφηγείται το πώς σώθηκε η ιστορία του συλλόγου από την καταστροφή της Σμύρνης, με αποτέλεσμα οι ιδέες, οι αξίες και η κληρονομιά του να μεταλαμπαδευτούν στη συνέχεια και στην Ελλάδα.

Αναλυτικά το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ερασιτέχνη:

"Ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΘΑ ΖΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ «ΣΚΙΑ» ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε από τους καπνούς της φωτιάς που έκαιγε στην αρμενική συνοικία και επεκτεινόταν στην ελληνική. Ο ήλιος έγινε κόκκινος, σαν να αντανακλούσε επάνω του, το αίμα των νεκρών.

«Η Σμύρνη έχασε την σκιά της, όπως τα φαντάσματα» θα γράψει αργότερα ο Γιώργος Σεφέρης.

Η πόλη παρουσίαζε μια απόκοσμη εικόνα. Η κατάσταση στην προκυμαία ήταν χαοτική, καθώς οι Έλληνες Σμυρνιοί, μαζί με τους μπόγους των προσωπικών αντικειμένων που προσπαθούσαν να περισώσουν, είχαν κατακλύσει όλο το μήκος και το πλάτος του λιμανιού. Του πιο όμορφου και διάσημου σημείου στο «Παρίσι της Ανατολής».

Πέντε φιγούρες, ο Αντώνης Αθηνογένης, ο Στάμος Σταμέλος, ο Δημητρός Δάλλας, ο Γιώργος Κασάρ και ο Γιώργος Σαριδάκης έτρεχαν μπροστά από το θέατρο της Σμύρνης που είχε παραδοθεί στο φλόγες. Προορισμός τους, τα γραφεία του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ στη οδό Ρόδων. Σκοπός τους να περίσωζαν ό,τι μπορούσαν από τα βιβλία του συλλόγου που ίδρυσαν στις 14 Σεπτεμβρίου 1890.

Πίσω από το θέατρο της Σμύρνης στο σημερινό-ακόμα- σοκάκ 138, με δάκρυα στα μάτια είδαν την σχολή Αρώνη από την οποία, λίγοι μαθητές της είχαν ιδρύσει τον Ορφέα μουσικό σύλλογο, να έχει ισοπεδωθεί.

Πέρασαν μπροστά από το ζυθοπωλείο «Αλάμπρα» και την λέσχη Σπόρτιγκ κλαμπ. Η κατάσταση ήταν δραματική από τους ανθρώπους που ρίχνονταν στην θάλασσα για να προσεγγίσουν κάποιες βάρκες και πετούσαν χρυσές λίρες στους βαρκάρηδες για να τους μετέφεραν στα ξένα πολεμικά πλοία και τα οποία είχαν εντολή να μην τους δεχτούν. Στα σημεία της προκυμαίας που υπήρχε ρηχός βυθός, άλλοι στεκόντουσαν με το νερό να φτάνει μέχρι το σαγόνι και την μύτη τους, προκειμένου να σωθούν από το μένος των Τούρκων και των τσετών, που δεν προλάβαιναν να πυροβολούν, γιατί ήθελαν να ξεφύγουν όσο το δυνατόν λιγότεροι Έλληνες και Αρμένιοι Σμυρνιοί.

Η προκυμαία της κοσμοπολιτικής Σμύρνης είχε μετατραπεί σε αεικίνητη μάζα ανθρώπων όλων των ηλικιών που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την θανάτωση τους.

Μπροστά από τον κινηματογράφο Παρισίων και το καφενείο «Άστυ», οι στιγμές ήταν συγκλονιστικές. Οι λέμβοι κατακλύζονταν από τους πανικόβλητους πρόσφυγες και αναποδογύριζαν.

Οι πέντε ΠΑΝΙΩΝΙΟΙ φίλοι και ιδρυτές του συλλόγου, συνέχισαν να τρέχουν έντρομοι, με μια και μόνο σκέψη στο μυαλό τους. Με μια και μόνο αποστολή, πέραν και της δικής τους επιβίωσης που είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα. Μπροστά από τα μάτια τους εξελίσσονταν δολοφονίες συμπατριωτών τους, φίλων τους, Ελλήνων.

Να μην «έσβηνε» η φλόγα του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ μέσα στις φλόγες της Μικρασιαστικής καταστροφής και του ξεριζωμού από την Σμύρνη.

Να μην χανόταν η ιστορία του πρώτου συλλόγου στον ελληνικό αθλητισμό.

Έφθασαν μπροστά από την λέσχη κυνηγών και έστριψαν προς το Αμερικανικό προξενείο στην οδό Γαλάζιο και εν συνεχεία στην Ευρωπαϊκή οδό.

Πέρασαν μπροστά από το θέατρο «Ευτέρπη» που επίσης καιγόταν. Οι σκέψεις τους έγιναν δραματικές, φοβούμενοι ότι και τα γραφεία του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ θα είχαν πυρποληθεί.

Έφθασαν στα γραφεία στην οδό Ρόδων και ενώ η φωτιά κατάκαιγε το κτίριο της ΧΕΝ και του γαλλικού λυκείου των Φρέρηδων.

Μέσα στο χάος και με καπνισμένα πρόσωπα, χαμογέλασαν. Τα γραφεία του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ ήταν άθικτα από την πυρκαγιά. Για λίγα λεπτά δεν είχαν προλάβει να κρατούσαν «ζωντανή» την ιστορία του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ. Να «μεταλαμπαδεύσουν» την πίστη και το πάθος τους για τον σύλλογο, αλλά και να συνεχίσουν την ιστορία του, στην άλλη πλευρά του Αιγαίου.

Έσπασαν την πόρτα των γραφείων και άρπαξαν τα βιβλία του συλλόγου. Η συγκίνηση τους ήταν ανείπωτη.

«Σώσαμε την ιστορία του συλλόγου μας» είπε ο Αθηνογένης.

«Η ιδέα του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ δεν θα πεθάνει εδώ» είπε ο Δάλλας.

«Τριάντα δυο χρόνια είμαστε το σύμβολο της Σμύρνης. Θα γίνουμε και το σύμβολο της Ελλάδας» είπε ο Κασάρ.

Αυτή ήταν η θωράκιση της αισιοδοξίας στην δραματική, επώδυνη και επίπονη μεταπροσφυγική περίοδο της Μικρασιατικής καταστροφής, γιατί ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, με ανεκτίμητη «προίκα».

Κι αν ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ξεριζώθηκε από την Σμύρνη, ο «σπόρος» του συλλόγου, μεταμφυτεύτηκε στην Αθήνα, με τα 15 τμήματα του. Απέκτησε και διατηρεί στην υπεραιωνόβια πορεία των 130 χρόνων του, περίοπτη και ξεχωριστή θέση στον ελληνικό αθλητισμό. Έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων των άλλων συλλόγων και από γενιά σε γενιά συνεχίζει να πορεύεται με την περηφάνια των προγόνων του.

Πάντα, όμως, θα υπάρχει ένα ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ που έχει γνωρίσει κοσμοιστορικές αλλαγές, με ξεριζωμό, πολέμους και καταστροφές, δεν έκανε ποτέ υποστολή της σημαίας του.

Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ βρίσκεται στην «σκιά» του Θεού.

 

ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ ΜΙΣΑΗΛΙΔΗΣ

Πρόεδρος ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ Γ.Σ.

Σμύρνη 1890-Αθήνα 1922

*Η περιγραφή για την διάσωση των βιβλίων και αρχείων του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ έγινε, αρχικά, από τον Νίκο Λωρέντη (επί σειρά ετών, γενικό γραμματέα του συλλόγου στην Αθήνα) στον αείμνηστο πρόεδρο του, Ηλία Μισαηλίδη που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Σμύρνη. Την εξιστόρησε στον γιό του, Αριστόβουλο (Άρη)".

Share this Post: