του Χρήστου Ραβάνη

Εκπαιδευτικού

Υπεύθυνου Φροντηστηρίου Μέσης Εκπαίδευσης ''Συνοχή''

Διάλλειμα στο φροντιστήριο: μπαίνω σε μια τάξη για να πάρω ένα μαρκαδόρο. Απέναντί μου τέσσερις μαθητές, ο καθένας στο δικό του θρανίο, να ασχολείται με το κινητό του. Μηνύματα που στέλνονται με περίσσια ταχύτητα, εικόνες και λέξεις που αναλώνονται αδηφάγα, βλέμματα που δεν διασταυρώνονται. Πήρα τον μαρκαδόρο και έφυγα, σχεδόν απαρατήρητος.

Η σκηνή αυτή είναι σχεδόν παραδειγματική της σύγχρονης σχέσης των νέων μαθητών με τα κινητά τους και ταυτόχρονα ενδεικτική των γονικών παραπόνων των οποίων γίνομαι αποδέκτης αναφορικά με αυτή την σχέση.  Εφηβικά κεφάλια μόνιμα σκυμμένα σε μικρές φωτεινές οθόνες, προσηλωμένα, ξένα σχεδόν με οτιδήποτε δεν συνδέεται με τα pixel του κινητού τους. Και από κοντά γονείς, που ανησυχούν, φωνάζουν, τιμωρούν τον ακατανόητο σε αυτούς εθισμό.

 ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΩΤΗ: Η χρήση του κινητού είναι για τους νέους φυσική και αδιαπραγμάτευτη. Η προσωπικότητα, η κοινωνική τους ζωή και ταυτότητα διαμεσολαβείτε εκ των πραγμάτων σήμερα από την κινητή τηλεφωνία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: Πολύ συχνά η αναγκαιότητα αυτή αποκτά μια χωρίς μέτρο ενασχόληση που υποκαθιστά τα πάντα και διαμορφώνει ένα πλέγμα αδιαφορίας για ότι δεν σχετίζεται με τον ψηφιακό μικρόκοσμο.

 ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΡΙΤΗ: Οι γονείς έχουν δίκιο να ανησυχούν και να προβληματίζονται. Καλό είναι ο προβληματισμός τους αυτός να μην περιστρέφεται κυρίως γύρω από την τιμωρία ή τον περιορισμό της συμπεριφοράς αυτής, αλλά πρωτίστως στην κατανόηση της ιδιαίτερης λειτουργίας που έχει για τον ψυχισμό του νέου ανθρώπου.

            Για να υπάρξει το ενδεχόμενο συναίνεσης για μια αλλαγή στην χρήση του κινητού, νομίζω ότι πρέπει να καταλάβουμε κάποιες από τις «καταπραϋντικές» επιδράσεις που απατηλά επιφέρουν στο ψυχισμό των νέων.  Ας μην ξεχνάμε ότι για τα περισσότερα παιδιά το σχολείο είναι ένα πλαίσιο που τα επιφορτίζει με συνεχές και ανεπιθύμητο άγχος αναφορικά με τους βαθμούς και την σχολική επιτυχία. Για αρκετά από αυτά τα παιδιά, το ψυχικό αυτό βάρος είναι αφόρητο, θέλουν να το απομακρύνουν από την αντίληψη τους, να αποστρέψουν το βλέμμα τους από αυτή την απεχθή συνθήκη. Για να υπνωθεί το άγχος, υπάρχει η ανάγκη ενός περισπασμού, μια δράσης που να επικεντρώνεται η  προσοχή και να μην επιτρέπει την ανάδυση του άγχους των μαθημάτων, ή της ανάγκης για μαθητική προσπάθεια. Μια σπείρα λοιπόν άγχους, προσπάθειας αποφυγής του και εμμονής στο αντικείμενο αποφυγής, ώστε να μην επανέρχονται στην πηγή του άγχους μας, είναι συχνά η χρήση του κινητού για τα παιδιά μας.

Φαντάζει λοιπόν πιο βοηθητικό για τα παιδιά, αντί της τιμωρίας και της απαξίας για την δράση τους, να τα βοηθήσουμε να φωτίσουν τις όψεις της συμπεριφοράς τους που κρατούν κρυφές από την συνείδησή τους.